In dit uur opmerkelijk veel metal uit de VS: 6 van de 10! Laat niemand mij ooit meer van racisme jegens Amerika beschuldigen. Plus: de Buiten in Baroeg-bijna-Metallica-tip, een zéér dubieuze Zwaar Aanbevolen-release, en de Haatplaat. Nee, zelfs twéé haatplaten. Omdat nu-metal.

Yellow Eyes - Warmth Trance Reversal (Rare Field Ceiling)

Soms, heel soms, hoor je iets en weet je meteen: ja, dit is voor mij. Yellow Eyes, een blackmetalband uit - godbetert - New York (er is hier met usbm zelfs een term voor, zo trots zijn Amerikanen erop dat ze ook iets kunnen), is daar deze maand het ultieme voorbeeld van. Al 5 albums maakte dit viertal sinds 2012, onder leiding van de broers Will en Sam Skarstad, met wisselende ontvangsten. Maar in 2018 stonden ze op Roadburn in Tilburg, de facto het ultieme bewijs dat je Groots en Meeslepend en Trve Cvlt bent.

En nu is er dus Rare Field Ceiling, met die bizarre openingstrack ‘Warmth Trance Reversal’ (inclusief opname van een Russisch mini-koor), een ratjetoe van ideeën, opgenomen in de beste blackmetaltraditie (dus in een badkamer, vrieskist of kartonnen doos, op een zo krakkemikkig mogelijke 2-sporen-recorder), en beangstigend as fuck.

Glare Of The Sun - II (Theia)

Symfonische doom uit Oostenrijk! Met een line-up die al sinds de oprichting in 2013 stabiel is! Daarmee is Glare Of The Sun de meest atypische metalband ooit, ook omdat het album Theia het hele spectrum aan stijlen bestrijkt, van ambient, prog en folk tot sludge, death en doom.

Gelukkig klinkt ‘II’ zo deprimerend als het einde der tijden van ons verlangt, en tegelijkertijd zo episch als de eindstrijd tussen de Transformers, X-Men, Avengers, Dementors en Nazgul. Glare Of The Sun kan daarom zonder problemen overleven in de metalscene.

Zwaar Aanbevolen

Brymir - Ride On, Spirit (Wings Of Fire)

Dubieus. Uiterst dubieus. En kitscherig. Zo omschrijft Pim Kastelein, hoofdredacteur van het online metalmagazine Zware Metalen, zijn maandelijkse keuze voor Zwaar Aanbevolen, namelijk ‘Ride on, Spirit’ van Brymir.

Redacteur Bart Al Foet weet het magistraal te verwoorden: “Onwerkelijk wat hier gebeurt. Brymir heeft van het beste genomen wat er te vinden is in Finland en er vervolgens iets merkwaardig moois van gemaakt: Ensiferum-paganerie, Mors Principium Est-virtuositeit, Stratovarius-power metal en Wintersun-composities. Doe daarbij nog wat SepticFlesh-techniek en Dimmu Borgir-syntherese en je hebt een fenomenaal lekker plaatje. ‘Ride On, Spirit’ is een niet normaal sterk melancholisch pagan nummer met een pakkende tekst en mannelijke koorzang die epischer dan episch is.”

‘Ride On, Spirit’ dus, van Brymir. En mocht je het niks vinden, vrees niet. Zware Metalen belooft: “De volgende keer doen we gewoon weer black hoor 😉”

Lees de recensie op Zware Metalen

Gatecreeper - Anxiety

Ik probeer een strikt ‘1 nummer per band’-beleid te hanteren in Dood & Verderf, dus feitelijk is Gatecreeper niet welkom. Maar goed, maart 2018 is alweer zó lang geleden, dat ik nogmaals val voor de brute oldschool deathmetal van het Amerikaanse Gatecreeper. Denk Obituary, denk Bolt Thrower, denk At The Gates, denk alles waar je agressief-gelukkig van wordt: Gatecreeper heeft het.

Stormlord - Mediterranea (Far)

Vorige maand draaide ik het Italiaanse Fleshgod Apocalypse als haatplaat, vanwege zijn verchrikkelijke cover van Rammsteins ‘Reise, Reise’. Uit een meta-vorm van ironie draai ik deze maand Stormlord. Dat is een identieke band als Fleshgod Apocalypse, want a: uit Italië, b: al decennia lang actief, c: bombastische metal en d: veel klassieke invloeden. Extreme Epic Metal, noemt Stormlord het zelf, een combinatie van black en death met mediterrane folk en klassieke symfonieën. Toe maar.

Soms zorgt dat voor nogal gefronste wenkbrauwen, maar ‘Mediterranea’ van het nieuw uitgekomen Far klinkt erg, erg groots en meeslepend, alsof je in Fort Boyard meedoet of in een film van Michael Bay bent beland en het Witte Huis moet verdedigen tegen aliens of piraten (of allebei, of hun kinderen). Plus: Stormlord doet geen covers van Rammstein.

Buiten in Baroeg

Flotsam & Jetsam - Life, Love, Death (The End Of Chaos)

Hoe leuk de Amerikaanse trash-powermetalband ook mag zijn: Flotsam & Jetsam zal toch in de eerste plaats altijd de band blijven waar Jason Newsted bassist van was voordat hij de in 1986 overleden Cliff Burton mocht vervangen in Metallica.

Wat niet wegneemt dat het een leuke band is! Zo leuk zelfs, dat ze de Buiten In Baroeg-tip zijn voor deze maand. Op vrijdag 2 augustus staat de band (zonder Jason Newsted, ik zeg het maar voor de zekerheid bij) - samen met heavy-metalband Helstar en heavy-metalcollega Dark Sky Choir - in Baroeg. Het optreden van Flotsam & Jetsam omschrijft Baroeg als “een natte droom voor de liefhebber van old-school thrash en power metal”. En met langspeler #12 op komst, The End Of Chaos, is er genoeg nieuws te horen, zoals de eerste single daarvan, ‘Life, Love, Death’.

Bekijk het evenement op de website van Baroeg

Krypts - The Reek Of Loss (Cadaver Circulation)

Ik had er nog nooit van gehoord (zoals bij 99% van de bands die ik selecteer voor Dood & Verderf), maar nadat iemand het Finse Krypts vergeleek met Hooded Menace, één van mijn favoriete doommetalbands die eveneens uit Finland komt, was ik één en al sinistere fascinatie. Het moet gezegd: Krypts is niet zo goed als Hooded Menace, maar dat is ook te veel gevraagd. Krypts is niettemin héél erg oké, zeker op ‘The Reek Of Loss’, wat een muur van tranentrekkend geluid van jewelste is. Lekker veel galm op de stem, enkel deprimerende akkoorden, oneindig laag gestemde gitaren, veel vertraging: dit is uw favoriete nieuwe band voor begrafenissen en crematies.

Flub - Wild Smoke (Flub)

Technische deathmetal uit Amerika! Ik kan er grappen over blijven maken, maar laat ik gewoon eerlijk zijn en zeggen dat ik ‘Wild Smoke’ van Flub fantastisch vind. De tempowisselingen, superbrute vocalen, dikke riffs, magische keyboards, twinsolo’s en jazzy intermezzo’s: it’s all there and it’s all good.

Dat Flub uit Californië klinkt zoals het klinkt, is niet helemaal verrassend, met zijn bandleden uit tech-death-iconen als Vale of Pnath en Rivers of Nihil. Tel daar het prachtige artwork bij op, en je hebt een serieus mooie variatie op het vaak nogal voorspelbare technical deathmetal-genre.

Haatplaat

Slipknot - Unsainted (We Are Not Your Kind)

Korn - You’ll Never Find Me (The Nothing)

Om totaal onduidelijke redenen heeft niet één, maar hebben twee nu-metalbands het noodzakelijk gevonden om dit - tamelijk verschrikkelijke - melodramatische genre uit de jaren ‘90 af te stoffen en er zonder enig gevoel voor verandering of vooruitgang mee verder te gaan.

Slipknot had altijd al een zeer hoog trailer park-trash-juggalo’s-gevoel (goed goed, het is niet de Insane Clown Posse, maar heel ver ligt het er ook niet vanaf), en ook Unsainted klinkt weer zoals we Slipknot kennen: een dronken drummer, puberale emoties, te veel aandacht voor de laag gestemde bas en gitaren, en een te open sollicitatie om de soundtrack te maken voor de film van het infantiele broertje van Michael Bay. En nog steeds die pakken he? Realiseer je: er zitten volwassen mannen in. Bid voor hen, veel en vaak, want tegen zoveel dramatiek kunnen zelfs die 20 miljoen streams op Spotify niet op.

In retrospectief is ook Korn eerder een jeugdzonde dan een waardevolle bijdrage aan het metal-erfgoed van deze wereld. Nog gekker is het dat ‘You’ll Never Find Me’, de openingssingle van The Nothing, een vrijwel identiek refrein heeft als ‘Blind’, wat toch echt alweer 25 (!) jaar geleden uitkwam.

Lieve Slipknot, lieve Korn, lieve welke-nu-metal-band dan ook: stop ermee. Het is voorbij. Jullie zijn de happy hardcore van de metal. Beperk je tot spelen op festivals voor 30-plussers, beperk je tot je hits uit de jaren ‘90, beperk je tot teren op je oude successen. Niks om je voor te schamen.

Dood & Verderf Posts

Dood & Verderf – september 2017: Cradle Of Filth, Paradise Lost, Abhorrent Decimation en meer