De meest deprimerende maand van het jaar verdient een dito geluid. Vrees niet: dat krijg je in dit uur Dood & Verderf dubbel en dwars. Bong-Ra, Hecate Enthroned, Swallow The Sun, Darkspace, Mist Of Misery: de afgrond wacht op je. Gelukkig zijn er ook lichtpunten, zoals de bijna-Haatplaat (Spaanse metal! \o/), dream thrash (het bestaat!) en absurd toffe stonerrock uit Brussel.

Hecate Enthroned - Temples That Breathe (Embrace the Godless Aeon)

Februari is natuurlijk een deprimerend tranendal, maar met een plaat zoals van Hecate Enthroned komen we er wel doorheen. Deze symfonische black-deathmetalhelden hakken en zagen sinds 1995 aan de weg richting de hel, even speelde oprichter Jon ook mee met Cradle Of Filth (ja, precies, daar moest je aan denken, opeens valt alles op z’n plek), sinds 2013 gebeurde er niks meer.

En nu, boem, is daar opeens de nieuwe plaat: Embrace The Godless Aeon. Dat klinkt als Cradle Of Filth op z’n best, alleen dan anno 2019, en dat is zeer, zeer plezierig. En, fun fact: volgens de liner notes zijn de vocalen opgenomen in de hel. Blijkbaar hebben die salpeterpoelen een prima akoestiek. En, ook niet onbelangrijk: op 20 april staat de band in Baroeg.

Bong-Ra - Aton / Mind Machine (Antediluvian)

Oh Bong-Ra. De kenner kent hem als breakcoreproducer uit Rotterdam, de fanaat als bassist van Celestial Season in begin jaren ‘90. Maar Jason Kohnen heeft nu besloten dat alles weer anders moet, zoals hij zo vaak besloot, als hij weer een atmosferische doomjazzband oprichtte. De nieuwe Bong-Ra mengt - grofweg - zijn bascarrière met zijn liefde voor breakcore, en verdrinkt deze drone-doommetal in een bad vol Lovecraftiaanse horrorgeluiden.

Hoe dat klinkt? In mijn recensie voor de Rotterdamse Popunie omschreef ik dat als volgt: “Dit vierkoppige monster stormt je kamer binnen, vreet je huisdieren op, pist over de kamerplanten, krabt het behang van de muur, slaat je partner bewusteloos en gaat dan hoogst intimiderend voor je zitten, je constant aanstarend, de vuige adem in je gezicht blazend, diep grommend, om een ruim half uur later te vertrekken, jou half bewusteloos, geheel uitgeput achterlatend, gespeend van welk gevoel van vreugde dan ook, alsof een Nazgul en een Dementor hun wedstrijd zielezuigen in jouw lichaam speelden.”

Zwaar Aanbevolen

Astronoid - I Dream In Lines (Astronoid)

“Met de aanbeveling voor februari gaan we gewoon ferm op een omstreden hype zitten, wellicht nog voordat hij goed en wel bestaat”, vertelt hoofdredacteur Pim Kastelein van Zware Metalen. “Dream Thrash. Je moet de genretypering maar op je eigen muziek durven plakken. Astronoid durft het, en bracht onlangs haar tweede album uit.”

Redacteur Niels Kreijveld omschreef het album in zijn recensie als ‘een verworven smaak’. “Ik betwijfel of het zal resoneren bij de doorgewinterde luisteraar die aan de zwaardere zijde van het spectrum leeft. Mocht je echter niet vies zijn van wat lekker in het gehoor liggende, instant bevredigende melodieën, stap dan in het fluweelzachte bed dat Astronoid voor je spreidt, en laat je mee de droom invoeren, terwijl je wordt gedrapeerd in hemelse walmen en wordt voortgestuwd door verheffende krachten. Mocht je de exosfeer die dit album creëert kunnen omarmen, dan zou dit wel eens jaarlijstmateriaal kunnen zijn.”

Sisters Of Suffocation - Little Shits (Humans Are Broken)

Oké. Omdat Sisters Of Suffocation uit Eindhoven zo expliciet uitdraagt dat het een (bijna) all female deathmetalband is (de drummer is tegenwoordig een man), durf ik ook te zeggen dat ik dit nummer draai omdat het zo’n mooi initiatief is. Er spelen namelijk verrot weinig vrouwen in metalbands, en als ze al mee mogen doen, dan is het meestal als (sprookjes)zangeres of bassist. Maar makkelijk heb je het ook niet als vrouw in de metalscene, getuige de toelichting van Sisters Of Suffocation op de tweede single van Humans are Broken, Little Shits: “A raw and energetic statement against all sexists and haters that didn’t take the band serious because of their gender.”

Als witte heteroman zeg ik dus veiligheidshalve niets meer, behalve dat dit deathmetal is in de beste traditie die Nederland rijk is.

Swallow The Sun - Upon The Water (When A Shadow Is Forced Into The Light)

Meer dood & verderf dan het verhaal bij deze plaat krijg je niet. When A Shadow Is Forces Into The Light is geschreven door gitarist Juha Raivio, en gaat grotendeels over zijn in 2016 aan kanker overleden partner Aleah Stanbridge, die ook in Swallow The Sun actief was. Het resultaat is, ik zeg het als understatement, tamelijk deprimerend. Nu verkeerden de Finnen sinds hun oprichting in 2003 al in de contreien van Amorphis, Katatonia en Paradise Lost, dus het was al niet echt een groot feest daar, maar zo’n sterfgeval maakt het er ook niet gezelliger op. Het enige positieve dat hierover op te merken is, is dat het resultaat geweldig imposant klinkt. Niettemin een zeer schrale troost.

Buiten in Baroeg

Darkspace - Dark 4.18 (Dark Space III I)

Nee, natuurlijk kende ik Darkspace nog niet voordat ik erover getipt werd door Francis Pronk, voor de maandelijke Buiten in Baroeg-tip. Laten we wel wezen: niemand kent de atmosferische blackmetal van Darkspace, afgezien van Satan en zijn 666 ruiters van de apocalyps. Niettemin bestaat deze Zwitserse band al 20 jaar én staan ze op 3 maart in Baroeg de duivel te invokeren en wat dies meer zij. Daar nemen ze lekker de tijd voor, want een gemiddeld nummer van Darkspace duurt een klein half uur. Daar hebben we hier natuurlijk geen tijd voor, dus ik knip en plak er een prachtige radio-edit van 5 minuten van.

Carnal Forge - Parasites (Gun To Mouth Salvation)

In de categorie ‘grote pleonasmen’: zweedse melodieuze deathmetal. Nu is Carnal Forge ook niet vies van de nodige cliché’s en open deuren (zo is de bandnaam schaamteloos gejat van een nummer van Carcass), dus daar kan zo’n overbodige landaanduiding ook nog wel bij. Wat niet wegneemt dat Parasites een zeer, zeer solide en soepele melodeathplaat is. Dat mag ook wel, want de band uit 1997 had sinds 2007 geen langspeler meer gemaakt. Afijn, tadaa, daar zijn ze weer!

My Diligence - Hunt The Hunter (Sun Rose)

Hee, da’s Queens Of The Stone Age man! Nee, natuurlijk niet gekkie, die zijn helemaal niet kvlt. Nu is My Diligence ook niet true ofzo, want ze staan niet eens op de Metal Archives, de wikipedia voor metalbands met bona fide nazi-kampbeulen als scheidsrechters. My Diligence is gewoon een hard rockende stonerband uit Brussel.

(bijna)Haatplaat

Halogram - Symphony Of Regret (Symphony of Regret)

Bijna, bijna ging dit helemaal fout en werd dit écht de haatplaat. Ik heb een enorm zwak voor bands die me hun nieuwe single mailen, absoluut, iets dat het Spaanse Halogram ook deed. Maar ja. Toen zag ik de hoes van Symphony of Regret en las ik iets over progressive djent, en toen wist ik: dit is symfonische sprookjesmetal, dus dit gaat fout. Normaal sla ik dit soort categorieën überhaupt over in releaselijsten. Want redenen.

Afijn. Support your underground scene, dus vol goede moed ging ik toch luisteren. En wat blijkt? Dit is superkicke! Nouja, niet kicke als in ‘Gorefest heeft een nieuwe single en die is nog beter dan The Glorious Dead’, maar wel kicke als in ‘dit zijn serieus toffe ideeën’. Bovendien zit er geen zang in, een onderdeel van progmetal waar ik meestal definitief afhaak. Dus vandaar: Halogram - Symphony of Regret.

Mist Of Misery - Halls Of Emptiness (Unalterable)

Woehoe! Mijn eerste officiële DSBM-release! Oftewel: depressive suicidal black metal! Ik vind het nú al leuk! “DSBM is primarily distinguished from traditional forms of black metal by its lyrical content, focusing on suicide, depression, anxiety, and hate rather than traditional anti-Christian themes”, zegt Urban Dictionary daarover.

Nou, ik ben fan hoor! Want het Zweedse Mist Of Misery doet precies wat het genre voorspelt. Halls Of Emptiness komt van het album Unalterable, dat volgens de band slaat op “the path of life, unalterable despite all efforts to alter the course — how you’re bound to dwell in this miserable existence until life’s end.”

Nieuwsbrief