Between The Buried And Me - House Organ (Automata I) We beginnen dit uur van Dood & Verderf zónder metal. Want volgens The Metal Archives, de Wikipedia voor metalbands (inclusief even NSB’erige moderatoren), is Between The Buried And Me géén metalband. En juist van die band hoorde je House Organ, een track van zijn nieuwe album, Automata I. Op zich is die discussie wel te begrijpen. Amerikaanse progressieve metal, da’s vragen om problemen, want vaak schieten die jongens mijlenver door en belanden ze in een plek van het universum waar ook polonaises gelopen worden. Between The Buried And Me blijft gelukkig op ‘House Organ’ net binnen wat acceptabel is, en excelleert daarbinnen als een malle. Tuurlijk, het is zo groot als Muse en zo breed als Genesis, maar de metalvariant van die twee klinkt heel erg oké. En mocht je dit leuk vinden: de album is een dubbelaar, waarbij deel 2 in augustus uitkomt. Nekrogoblikon - Dressed As Goblins (Welcome To Bonkers) Feitelijk is het onmenselijk wat ik je aan doe, want dit nummer blijft echt uren in je hoofd rond gonzen. Ik heb nachten gehad dat ik niet kon slapen en enkel ‘dressed as goblins’ in mijn hoofd voorbij hoorde komen. Maar ja. Het is wel fucking hilarisch én de track zelf zit heel goed in elkaar. Want als Amerikanen iets nadoen, in dit geval Scandinavische melodieuze deathmetal, dan doen ze dat ook heel goed. De bijbehorende videoclip maakt het volledig af, want daarin krijg je een prachtige mini-soap over een geadopteerde goblin die na het overlijden van zijn adoptievader de rest van de familie vermoordt. En gelijk heeft ie. https://www.youtube.com/watch?v=yZEKlp-H6FE

Zwaar Aanbevolen

Carpenter Brut - Beware The Beast (Leather Teeth) Help! Help! Help! Waar is Satans Supertip? Nou, lieve mensen, die is weg. Sinds deze editie werkt Dood & Verderf namelijk samen met Zware Metalen, de grootste website over metal van Nederland & België. In hun eigen woorden: ”Van bluesrock tot depressive suicidal black metal, Zware Metalen weet ervan, beschrijft het en beoordeelt het. Onafhankelijk, eerlijk en belangeloos.” Kijk, da’s goud. En de experts van dat platform dragen maandelijks hun eigen Satans Supertip aan, alleen dan onder de noemer Zwaar Aanbevolen. Sorry satan. Jij komt vanzelf wel weer aan de beurt. De eerste editie laat gelijk horen dat Zware Metalen in ieder geval niet vastzit in de trve-kvlt-cultus, want de eerste Zware Aanbeveling is voor Carpenter Brut met Beware The Beast. Maar waarom, vraag je je af? Waarom? Dat vertelt Pim Kastelein van Zware Metalen: “Iets meer ‘out of the box’ is Beware The Beast van Carpenter Brut. Onze recensie van deze duistere synthwave werd op onze site opmerkelijk vaak gelezen. Daarin veel aandacht voor verwondering over het genre: hoe kan iets dat zo niet metal klinkt, toch zo metal zijn?" "Carpenter Brut beukte er als eerste dwars doorheen en heeft je als een cultleider geleid naar een nieuwe wereld, een nieuw paradigma. Een luisterbril waarin de opgevoerde AC/DC-riffs van Hairspray Hurricane prima naast ADHD-elektronica kunnen bestaan. Deze trip is geen hallucinatie, maar voor eeuwig. Metal zal nooit meer hetzelfde zijn.” Ilsa - Nastry, Brutish (Corpse Fortress) Heerlijke, heerlijke, heerlijk vuige, vieze, smerige sludge. Dat is Corpse Fortress, het nieuwe album van het Amerikaanse Ilsa. Of, om met de woorden van de altijd gezellige band te spreken: “Horror-obsessed, underground cult ILSA weave together tales of depravity and devil worship on their Relapse debut Corpse Fortress. Corpse Fortress is nine tracks forged in filth with dense layers of emotionally draining sludge, murky, primordial doom and feedback-laden, crusty death metal. Corpse Fortress is easily the rawest, most abhorrent and nasty album in ILSA’s 10-year career and the perfect soundtrack for the initiated miscreants of this rapidly dying orb.” Amorphis - The Bee (Queen Of Time) De grote vraag bij Amorphis is: zou ik het ook goed vinden als ik niet al meer dan 20 jaar fan was? Want ja, zo lang gaan deze mannen uit Helsinki al mee. Ze begonnen ooit als doommetal-band met folkinvloeden en groeiden stapsgewijs door naar een poppy metalband. Maar wie ooit Tales from the Thousand Lakes hoorde, dé cultplaat van Amorphis uit 1994, die kan niet anders dan altijd een sweet spot voor ze houden. Natuurlijk hebben ze sindsdien veel slechts, inwisselbaars en vergeetbaars uitgebracht, maar The Bee bevat weer alles waar we Amorphis van kennen: de gruwelijk diepe grunt van Tomi Joutsen, de nogal cheesy synthesizers, de epische gitaarriffs, de op album beter werkende cleane vocalen dan live, en natuurlijk de magische Amorphis-truc: aan het einde van de track transponeren. Hup, alles 2 noten hoger, en je hebt instant much wow!

Buiten In Baroeg

The Black Heart Rebellion - A Girl Walks Home Alone at Night (soundtrack) And now for something completely different. Want hoewel The Black Heart Rebellion eigenlijk, eigenlijk een doommetalband uit Gent is, maakte ze in 2014 ook de soundtrack voor de Iraanse film A Girl Walks Home Alone at Night. En deze film, inclusief live soundtrack van The Black Heart Rebellion, is te zien en te beluisteren. Ditmaal niet in Baroeg zelf, maar in Kino, de bioscoop om de hoek van de Nieuwe Binnenweg. Maandag 16 april ben je welkom in de transcendente wereld van The Black Heart Rebellion én bij de Amerikaanse vampier-western A Girl Walks Home Alone at Night, door regisseur Ana Lily Amirpour omschreven als ‘het Iraanse liefdeskind van Sergio Leone en David Lynch, met Nosferatu als babysitter.’ https://www.youtube.com/watch?v=JGoAH55nuzI On Thorns I Lay - Erevos (Aegean Sorrow) Mocht je denken: maar hoe klonk Amorphis vroeger dan?, dan kun je het beste je licht opsteken bij On Thorns I Lay, de Griekse doommetalband die invloeden van Amorphis combineert met die van de zogeheten Peaceville Three: Paradise Lost, My Dying Bride en Anathema. Het resultaat is een een weinig verrassende, maar zeer goed klinkende pot doommetal. De band (die er geen enkel geheim van maakt zeer hard te gaan op genoemde bands) startte in 1992, ging aan en uit, rekruteerde en passant nog wat Roemenen, schopte die eruit, en is sinds 2015 weer actief, met Aegean Sorrow als eerste langspeelwapenfeit. Shadow Of Intent - Underneath A Sullen Moon Fascinerend. Volgens de boeken doet het Amerikaanse Shadow Of Intent aan deathcore, maar dat is die supernare stroming met drops, breaks, violent dancing - en vooral verschrikkelijk irritante cleane vocalen van een bassist die niet kan zingen. Ook de bandfoto’s, inclusief longsleeves van Koren, doen niet het beste vermoeden. Maar laten we wel wezen: de nieuwe single van deze band, Underneath A Sullen Moon, bevat prima elementen uit de toegankelijke melodische black- en deathmetal waar menig Scandinavisch band graag goede sier mee zou willen maken. Dimmu Borgir - Council of Wolves and Snakes Ja, feitelijk mag het niet, twee uitzendingen achter elkaar dezelfde artiest draaien. Maar hee! Dit is Dimmu Borgir, ‘s werelds best klinkende metalband met het grootste arsenaal ideeën ooit. En ook single 2 van het komende maand verschijnende album Eonian klinkt weer - het moet gezegd worden - geniaal. Natuurlijk vinden echte metalmensen dit verschrikkelijk. Uitverkoop, kermis, Limb Bizkit, het hele arsenaal. Nou jongens: fuck jullie, met je trve kvlt-liefde, deze jongens kunnen gewoon alles. Tuurlijk, de synth-intro is goedkoop, de rituele koren clichématig, de outfits die ze aanhebben grenzen aan het volstrekt belachelijke, maar mijn God, want klinkt alles ongelofelijk goed! En hoeveel toffe ideeën kun je op coherente manier in één single stoppen?

De Haatplaat

Ministry - Wargasm (AmeriKKKant) Een unicum: de haatplaat van een luisteraar. Chris van Diemen weet namelijk heel goed wat haten is en richting welke band je dat zou moeten doen. Luister mee naar zijn betoog en huiver! “Dit keer niet een band die met de jaren slapper en slapper wordt, maar gewoon een band waarvan je hoopte dat ze het zou begrijpen, of in ieder geval de verwarring of malligheid en globale onredelijkheid kon verwoorden… en dan krijg je… ja, wat eigenlijk? Is het wel een album? Ik bedoel, ik tel maar 2 of 3 échte nummers ofzo. Sjongejonge. Ik voel me vies. Ik ga douchen.” Waar hij het over heeft? Dat kan er maar één zijn: Ministry, de Amerikaanse industrial-metalband die startte in het jaar van mijn geboorte, 1981, en sinds de aanvang zeer, zeer kritisch was over de maatschappij. En daar zit het venijn dat Chris voelt voor het nieuwe album, AmeriKKKant. “Ik denk dat het punt is met Ministry. Elke keer als er politiek onrecht in de wereld is, spelen ze ineens goed. En nu gaat het met de wereld juist üüüberkut, dus verwacht je een méééégagoed album met een lekker statement. Van dit soort types verwacht je dat ze even lekker zeggen en doen waar het op staat." "Maar nee. Suffe samplecompilaties, 2 tracks met een beat, en godverdomme nog een keer een track met TV-samples. Zelfs voor Ministry lijkt Trump te hoog gegrepen. Niet te volgen. En dat had ik niet verwacht. Dat zijn nog meer teleurstellingen dan zanger Al Jourgensen piercings in zijn hoofd heeft…” Zelf een tip voor de haatplaat? Mail naar inge@doodenverderf.nl, dan luister ik er met sardonisch plezier naar. Twinkle Twinkle Little Rock Star - Roots Bloody Roots Metallica, Megadeth, Slayer, Anthrax, Gojira: een beetje metalband is ooit door de mangel gehaald van Twinkle Twinkle Little Rock Star. Deze Amerikanen maken van elke, ja echt elke band een slaapliedjesproducent, en dat klinkt in de regel te gek. Wie nog ontbrak in het portfolio, dat was Sepultura. Max Cavalera en zijn vrienden zullen er slecht van geslapen hebben, maar gelukkig is er nu een best of, zodat zij en jij eindelijk weg kunnen dommelen, onderwijl genietend van easy listening-edities van Territory, Refuse / Resist, Arise, Dead Embryonic Cells én Roots Bloody Roots. En mocht dat te soft voor je zijn: speciaal voor Dood & Verderf heb ik de originele vocalen er overheen gelegd, zodat je gelijk hoort hoe Max zijn kinderen in slaap zou zingen.

Nieuwsbrief