Het is maart! We hebben die teringwinter overleefd en mogen vol goede moed de lente in. Dus welkom bij Dood & Verderf! Je hoort niet alleen de beste metal uit Rozenburg, Zwitserland, Zweden en Rusland, maar ook de maandelijkse concerttip van Baroeg (geen metal!), de Zwaar Aanbevolen-release van Zware Metalen (hoor ik daar De Efteling?) én de - episch hard te haten - Haatplaat.

Samael - In The Deep (Lux Mundi)

Ja, daar gaan we weer: een extreme metal-band uit Zwitserland. Ditmaal is het Samael, de industrial-metalband die al 30 jaar (!) actief is. En dat blijf ik gek vinden, want Zwitserland staat al jaren in de top-5 van de World Happiness Report van de Verenigde Naties. Waarom dan zoveel woede, jongens?

Afijn. In The Deep dus. Dat is absoluut geen nieuwe single, want deze komt uit 2011 en is afkomstig van het album Lux Mundi. Maar! Lux Mundi komt dit jaar opnieuw uit, en In The Deep is zo’n absurd kicke single waar ik al weken mijn tientallen kilometers op hardloop, dat ik deze re-release als prima argument gebruik om het nummer te draaien. Bovendien gaat de nieuwe Lux Mundi een stuk beter klinken, want het is opnieuw afgemixt door de man achter Rammstein en Within Temptation, met bovendien 7 bonustracks op de plaat.

PS Mijn favoriete detail rondom Samael blijft natuurlijk hoe de oprichters ervan heten. Ik citeer de onvolprezen Metal Archives: “Xy and Vorph are brothers. Up to 1991, Vorph was known as Vorphalack, and Xy as Xytraguptor. Later on, Vorphalack shortened his name to Vorph, while Xytraguptor became Xytras and then Xy.”

Phlebotomized - Chambre Ardente (Deformation of Humanity)

Phlebotomized, da’s Dark Tranquility uit Rotterdam Rozenburg! Nu snap ik dat ook wel, want wie midden in Mordor woont, in de vorm van het immense industrieterrein vol raffinaderijen, chemiefabrieken en andere wereldvreemde entiteiten, die kan weinig anders dan atmosferische, deprimerende en agressieve muziek maken.

En het mooie is ook dat ik Phlebotomized niet alleen draai omdat ze uit Rotterdam komen. ‘Chambre Ardente; doet soms denken aan de mooiste momenten van de Zweedse melodeathgiganten van Dark Tranquility, soms aan de majestueuze doommetal van Orphanage, en soms gewoon helemaal eigen klinkt.

Heel het album Deformation of Humanity is trouwens een aanrader, want Phlebotomized (dat te boek staat als, jawel, avant-garde deathmetal) durft het probleemloos (en meestal zelfs tamelijk succesvol) aan om trancesynthesizers, beats en cleane vocalen erin te gooien. Het moet gezegd: voor een band die al actief is sinds 1990 (en nooit vies was van het experiment), is dat een prestatie van formaat. I have to change to stay the same, zei een kunstenaar daar ooit over. Precies dat.

Zwaar Aanbevolen

MZ. 412 - Ulvens Broder (Svartmyrkr)

Deze maand was ik op een nieuwjaarsborrel van Zware Metalen, het online metal-magazine van Nederland en België. Daar sprak ik veel van de schrijvers. Dus ik kan nu eindelijk hun stemmen normaal nadoen!

En dat is fijn, want in de maandelijkse Zwaar Aanbevolen-tip citeer ik één recensent en het album dat hij of zij waardevol genoeg vindt om te draaien in Dood & Verderf.

De Zwaar Aanbevolen van deze maand is ‘Ulvens Broder’ van Mz. 412 aan, kort voor Maschinenzimmer 412). Hoofdredacteur Pim Kastelein omschrijft deze filmische dark industrial-aanbeveling als een die de brede smaak van de redactie reflecteert, of, in de woorden van redacteur Marko Bok:

“Ondanks dat de band zo goed als nooit een gitaar gebruikt, valt Maschinenzimmer 412 toch vrij duidelijk onder de ‘metal-paraplu’. Duistere dissonante geluiden, repeterende machinegeluiden, onbehaaglijke spoken-word-stukken: het enige wat me ter referentie binnen schiet is Gnaw Their Tongues, maar dan nog net wat smeriger. ‘Ulvens Broder’ is mijn favoriete nummer, met haar zware machines en een gaaf synthesizer-riffje.”

Lees de recensie op Zware Metalen

(ik zeg erbij, voor mij klinkt dit vooral als de themamuziek die je hoort als je in de rij staat voor een attractie van de Efteling, ‘dit huis, dit vervloekte huis’, afijn)

https://www.youtube.com/watch?v=rBtVloeSfHA

Hate Force - Death Sentence (Hate Force)

Hoe vuig wil je je deathmetal hebben? Mijn hemel, wat is dit kicke. Alles klinkt overstuurd, de riffs zijn schuurpapier voor de ziel, de grunts komen door een filter van zes lagen moerasmodder, de band heet Hate Force, en de track Death Sentence. Kwam Hate Force niet uit Chicago anno 2019 maar uit Goes anno 1991, dat heetten ze gewoon Gorefest en noemden ze hun album Mindloss. Een veel groter compliment kan ik niet geven.

The Moth Gatherer - The Drone Kingdom (Esoteric Oppression)

Post- en sludgemetal. Hup, ik ben fan, als fanboy van Cult Of Luna, Year Of No Light en Isis. Maar het Zweedse The Moth Gatherer is meer dan alleen maar de invuller van een heel deprimerend-mooi genre. Wat hun muziek voor mij uniek maakt, is dat de keyboards zo’n prachtige plek hebben. Normaal (ik kom hier later op terug) klinken keyboards in metal episch kut. The Moth Gatherer doet zowaar moeite om écht goede synths erin te stoppen.

Let op! Let op! Volgens The Metal Archives is dit geen (ik herhaal: geen!) metal. Ooit stonden ze erop, toen besloten de moderatoren ze op de blacklist te gooien, want: "Atmospheric post-rock with thick production and ambient interludes. No riffing."

Buiten in Baroeg

Raketkanon - Ricky (RKTKN#3)

Twee keer zag ik het Belgische Raketkanon vanwege het Rotterdamse metalpodium Baroeg optreden: één keer in de concertzaal zelf, één keer tijdens Baroeg Open Air. Vooral die festivaleditie was legendarisch, met een zanger die buiten zichzelf treedde, het publiek opjutte om toch vooral heel de fotopit te bevolken en te stagediven, en algehele muzikale gekte.

Goed nieuws! Want Raketkanon komt weer naar Baroeg! Op 6 april staan de elektronisch-gïnspireerde noiserockers, samen met het minimaal even geweldige Fleddy Melculy (bekend van het geweldige ‘T-shirt van Metallica’), op het podium tijdens de derde editie van Harlequin Fest. En nee, Raketkanon is geen metal. Maar zie dit live, en je ervaart iets dat oneindig veel meer metal is dan de meeste twaalf-in-een-dozijn-trashmetaloptredens. Gegarandeerd.

Jorge Elbrecht - Gorestreams Paint The Land (Coral Cross 002)

Oké, dit wordt verwarrend. Er is een mini-docu-pr-video over de Amerikaanse Jorge Elbrecht, waarin verteld/gefabuleerd wordt hoe hij in 2005 in New York in een soort trip belandt, daar 10 jaar later (en 40 jaar ouder) uitkomt, en sindsdien via releases introspecties op die periode geeft. Dat varieert van hippe synth-electro-pop tot (en daar zijn we nu) Zeal & Ardor-achtige hipstermetal, zoals Gorestreams Paint The Land. Voor elk van die uitingen heeft hij een genrenaam bedacht, en Coral Cross staat voor zijn metal-releases.

https://www.youtube.com/watch?v=dnLOrfDarYo

Maar Zeal & Ardor aan de haal gaat met negro-spirituals, daar kiest Jorge Elbrecht voor 80’s-synth-horrormuziek en Boards Of Canada-achtige ambient, plus Colin Stetson-achtige bassaxofoon-solo’s. Ik zeg het niet vaak, maar je moet het horen om het te begrijpen.

Equipoise - Waking Divinity (Demiurgus)

Techdeath! Het enige genre waar de (fretloos spelende) bassist het belangrijkst is. Dat was lange tijd heel gek, totdat het Amerikaanse Death besloot dat bas óók belangrijk was. Tel daar per 4 tellen veertig melodie- en tempowisselingen bij op, en je hebt technical death metal. Zoals van Equipoise, uit Pennsylvania. Want ook je bandnaam moet moeilijk zijn. En je albumtitel, Demiurgus. Natuurlijk ook je bandlogo. Plus je albumcoverart. Alles moeilijk.

Behalve! Behalve de keyboards. Want of het nou techdeath, symfodeath, blackened death of postdeath is: letterlijk *elke* synthesizer in metal klinkt alsof ie in de jaren ‘90 gekocht is en er enkel met presets van zeer nep klinkende strijkers gewerkt mag worden. Waar zijn de metalbands met stoere modulaire setups? Een superdikke Nord Lead? Een spectaculaire Sequential Prophet X?

Haatplaat

Myrath - No Holding Back (Shehili)

Hahahahahahaha! This is wrong on so many levels! Waar begin ik, waar begin ik? Myrath is een powermetalband uit Tunesië. Maar in plaats van net te doen alsof ze Scandinavisch zijn (een veel voorkomende denkfout bij metalbands uit exotische landen), gaat Myrath superhard op de duizend-en-één-nacht-vibe van hun thuisland.

Nu klinkt No Holding Back niet alleen als een alternatieve powermetalsoundtrack voor Frozen of welke musical dan ook, ze overtoppen die prestatie ook nog eens met - serieus - de meest cringy videoclip ooit.

https://www.youtube.com/watch?v=fWSbC7vPf6E

In de reacties op het altijd ironische Toilet ov Hell-metalblog omschrijft iemand het als ‘Prince of Persia Metal’, en het kan niet meer spot on worden dan dat. De absurde keyboards, het zeer goedkope gebruik van green screens, de gitarist die om totaal onduidelijke redenen zijn zonnebril ophoudt in de vroeg-Arabische wereld waar dit zich afspeelt, de vrouwen die om onduidelijke redenen weinig aan hebben...het is alles wat je nooit wilde zien, en daarom alles wat je ooit wilde zien.

En horen. Want No Holding Back is zo’n plaat die ik tijdens het hardlopen hoor, waarna ik mezelf eerst vervloek, en vervolgens merk dat ik euforisch glimlachend mijn tempo verhoog. Het werkt, verdikkeme, het werkt!

(en ze staan nog eens op Metal Archives ook! Waar zijn die moderatoren als je ze nodig hebt?)

Fleshgod Apocalypse - Sugar (Veleno)

Weet je nog, de tijd dat Dimmu Borgir muziek maakte waar je níet om hoefde te lachen? Die rol wordt tegenwoordig ingevuld door het Italiaanse Fleshgod Apocalypse, dat orchestrale deathmetal maakt waar nog wél ballen in zitten. Later dit jaar komt Veleno uit, en de openingssingle Sugar bundelt alles wat je verwacht van deze jongens. Want wie eenmaal begrijpt dat symfonische metal weinig anders doet dan leentjebuur spelen bij klassieke componisten om te begrijpen hoe je grote thema’s neerzet, dan snap je waarom Fleshgod Apocalypse zo expliciet melding maakt van Bach en Mozart als grote inspiratiebronnen. Van mij mogen ze.

Comatose Vigil a.k. - Evangelium Nihil (Evangelium Nihil)

Funeral doom. Dat lijkt me een pleonasme, maar ach, hoe depressiever, des te beter. De Russische lachebekjes van Comatase Vigil a.k. vertalen terminale depressies naar meer dan een kwartier durende nummers, zodat je lekker lang de tijd hebt om je polsen door te snijden, met een stevig stuk touw een boom met dikke takken te vinden, de uitlaat van je auto te verbinden met een opening in de zijruit, en de voltallige inhoud van het medicijnkastje onverdund naar binnen te werken. Er is trouwens zelfs een radio-edit van ‘Evangelium Nihil’. Letten de pluggers van Radio538 en QMusic op?

https://www.youtube.com/watch?v=pHLwgV3pFBA

2019-02-mengpaneel

Schrijf als eerste een reactie

Geef een reactie Reactie annuleren