Buiten is grijs, koud, nat en duister. Deze editie van Dood & Verderf is minimaal even deprimerend, met werk van Vanha, Rotting Christ en A Pale Horse Named Death. Maar er zijn ook lichtpunten, zoals de eenmalige editie van de Hyrule Plaat, het gruwelijke gebeuk van Deserted Fear en Lorna Shore, en zélfs muziek van Dream Theater en Soilwork. Tel daar de voormalig zanger van Biohazard en Belgische post-blackmetalgekte bij op, en je weet wat je te wachten staat.

Vanha - Storm of Grief (Melancholia)

Het is vandaag mijn verjaardag. Hoera. 38 jaar. Dat het nog maar lang moge duren. Wat een feest. Dit leven is het waard om te leven.

Nee, natuurlijk is het geen feest! Het is misère! Een tranendal! Een eindeloze salpeterpoel voor geknars der tanden.

En dat is maar goed ook, want Jan Johansson maakt de soundtrack van deze ondermaanse depressie. Als Vanha maakt hij moederziel alleen zijn zeer deprimerende muziek, vol invloeden van Paradise Lost, Amorphis en My Dying Bride. Tragedie, tragedie, tragedie.

Heerlijk!

(zelfs de videoclip is er wat sip van geworden en toont geen enkele beweging :( )

Deserted Fear - Welcome To Reality (Drowned by Humanity)

Old! School! Death! Metal! Uit! Duits! Land! Woooeeeeehooooeeeee!

Prachtig dit. Prachtig. Half februari komt Drowned By Humanity uit, en de openingssingle Welcome To Reality is zeer, zéér plezierig. Wie dit opzet tijdens het paintballen of lasergamen, schiet net zolang door tot iedereen appelmoes is. Want alles moet dood, met dank aan Deserted Fear.

(ik snap echt niet waar deze videoclip over gaat; over varen en vaten kwijtraken en daar heel boos bij kijken en onversterkt deathmetal op het strand spelen?)

Zwaar Aanbevolen

Soul Grip - Grand (Not Ever)

Zware Metalen, hét online magazine over metal vol recensies en interviews, tipt maandelijks dé nieuwe release van dit moment in Dood & Verderf. Ditmaal kiest dit prachtige, gitzwarte platform voor het Belgische Soul Grip, dat voor de langspeler Not Ever een keurige 8 ontving. Cor Vos, beter bekend als Corpus Corrie, werd tijdens het recenseren vooral tamelijk wild van Grand, volgens hem het meest succesvolle nummer op het album vanwege het hoge melancholische gehalte.

“De smaak van wanhoop ligt al bij de eerste tien seconden op de tong en doet een druppel kwel veranderen in een ware waterval van gruwel. Het nummer klinkt bij de eerste luisterbeurt nog wat chaotisch, maar na meerdere luisterbeurten ontdek ik de verschillende lagen en daarmee de logica die erachter schuilt. Woorden als ‘gadverdamme’, ‘hè?’, ‘gekkenhuis’, ‘kippenvel’, ‘nice’ en ‘wat de neuk’ spoken door mijn hoofd tijdens elke luisterbeurt. Als een album dat met mij kan doen, dan gebeurt er iets goeds.”

De hele recensie vind je op www.zwaremetalen.com

(en zoals altijd bij (post)blackmetal snap ik weer helemaal niks van de videoclip die erbij hoort)

Dream Theater - Fall Into The Light (Distance Over Time)

Ja, lach maar. Ik draai gewoon Dream Theater. En met trots he! Ik vond Dream Theater vroeger al bijna niks, omdat ik ze niet metal genoeg vond. ‘Harder’, dacht ik de hele tijd, ‘make it fucking louder!’. Nu ik 20 jaar ouder ben en de 2e single hoor van Distance Over Time, die half februari uitkomt, denk ik: verdikkeme, da’s eigenlijk best prima te doen, progmetal. Maar wat ik vooral denk: mijn hemel, wat maken die gasten goede nummers. Dat refrein is gewoon heel, heel erg knap, terwijl de riffs zowaar best heavy zijn.

Maar, even tussen ons: die brug op 3.18, da’s toch gewoon de openingsmelodie van Radioheads Street Spirit?

(wederom: zeer vreemde videoclip, met animaties die rechtstreeks uit de 3D Studio Max-versie van 1996 stammen, maar ach, zo klinken ze ook, dus toe maar jongens, lekker renderen, niks mis mee)

Rotting Christ - Heaven & Hell & Fire

Ach jongens, het is weer zover: de maandelijkse wedstrijd ‘wie kan het verst over religie heen pissen’. Eerder kwamen het Poolse Behemoth en Amerikaanse Deicide zeer succesvol hun poging afleveren, ditmaal is het Griekse Rotting Christ aan de beurt, het project van de broers Sakis en Themis Tolis. Die jongens, die - met enkele omwegen en naamsveranderingen - al sinds 1985 muziek maken, variërend van zeer gruizige grindcore blackmetal tot - sinds een paar jaar - zeer, zeer toffe melodieuze deathmetal. De rode draad is daarbij natuurlijk een enorme hekel aan God en Christus. Want hee, wie is er vroeger niet gepest door Christus? Precies. Daarom.

Heaven & Hell & Fire (inclusief zeer, zeer povere video) is de eerste single van The Heretics (natuurlijk!), dat half februari uitkomt en (natuurlijk!) in de Pentagram Studios is opgenomen. Het nummer bevat (natuurlijk!) een citaat van John Milton, van Paradise Lost, niet de band, maar dat immer deprimerende gedicht uit de 17e eeuw over de zondeval en alles.

Oh Rotting Christ. Het zou zomaar kunnen dat jullie van Behemoth én Deicide winnen.

Buiten in Baroeg

BillyBio - Rise and Slay (Feed The Fire)

Baroeg, het leukste metalpodium van Rotterdam en verre omstreken, tipt maandelijks één optreden. Voor deze maand heeft het een bijzonder icoon in de aanbieding: Billy Graziadei. Wie?, hoor ik je denken, als je jonger dan 30 bent. Wie? Billy! Van Biohazard! De band die in de jaren ‘90 hoogstpersoonlijk de harcore toegang verschafte tot de metalscene, en dan vooral met de all time klassieker State Of The World Address.

Zoals wel vaker, kunnen de leden van die band het moeilijk laten om ermee te stoppen. Onder de noemer BillyBio speelt en tourt de voormalig Biohazard-zanger en -gitarist sinds 2018 vrolijk verder (onder meer als voorprogramma van die andere eeuwig doorspelende band, Life Of Agony), waarbij hij woensdag 23 januari Baroeg aandoet.

Dus, om met het podium in IJsselmonde te spreken: “Zanger-gitarist Billy Graziadei lijkt de eeuwige jeugd te hebben, want hij blijft één brok energie. Ook bij zijn soloproject BillyBio spuwt hij vuur en vlam. Het in november verschenen album Feed The Fire gaat van knallende core naar punk-singalongs. Als kers op de hardcore-taart staan er nog enkele Biohazard-krakers op de setlist. Yep, that’s How It Is.”

(Geblondeerd, Billy? Nog steeds? Moet dat echt?)

Lorna Shore - Darkest Spawn (?)

Ah, deathcore. Da’s voor mensen die alles in één keer willen hebben: de zwaarte van deathmetal en de agressie van hardcore. Dus: zo laag mogelijk grunten, veel tempowisselingen, constant wisselen tussen halve en dubbele snelheid, en onbeschaamd dwepen met emoties op een bed van synthesizers om het nóg theatraler te maken.

Lorna Shore weet met dat alles wel raad. Uit New Jersey, natuurlijk. Amerikanen zijn hier heer en meester in. Op Reddit gaan alle violent dancing-deathcorekids natuurlijk ook superhard op Darkest Spawn, de 2e single van een nog niet aangekondigd album, variërend van ‘Yo what the fuck my jaw dropped this is nasty’ tot ‘My colleagues at work are about to start questioning why Satan is alive blasting car speakers in the parking lot.’

Lorna Shore is trouwens geen metal, vinden de moderatoren op Metal Archives: “The band isn't metal, it's deathcore, well on the hardcore side.“ Gek genoeg is zanger CJ McCreery weer wél toegestaan op Metal Archives. Trve kvlt zijn: het is een verwarrende wereld.

(Dit is geen videoclip he jongens? Dit is wordart in iMovie. Tsss.)

PS Even over dat laag grunten: dit is CJ McCreery, de zanger in kwestie, die gruntend een akoestische versie van Justin Biebers Love Yourself doet - en hoe!

https://www.youtube.com/watch?v=xrQn53c6ud4

Soilwork - Arrival (Verkligheten)

Amai. Soilwork. Amai. Dit is zeer, zeer glad ijs. Het Zweedse Soilwork is zeer liberaal beschouwd een mindere versie van Amorphis. Want: Scandinavië, cleane zang gecombineerd met grunts, melodieuze metal, vaak aan het einde je melodieën transponeren (dé truc voor een episch gevoel!), +20 jaar actief, enigmatische frontman, en ze touren momenteel ook samen. Soilwork is alleen, tsja, slechter. Mindere nummers, minder pieken, minder goed in staat om een album lang te boeien.

Maar ja. Op Arrival, de eerste single van de nieuwe langspeler Verkligheten, doen ze welgeteld 12 seconden zoiets tofs, dat ze toch welkom zijn bij Dood & Verderf. Op 2.53 komt namelijk een twinsolo voorbij die ik oneindig lang kan luisteren. En het is verder best okayish, plus dat er gek genoeg best veel fans van Soilwork zijn, dus vooruit. Eén keertje dan.

(hee, iemand heeft een Winamp-visualisatie gefilmd!)

Hyrule plaat

August Burns Red - The Legend Of Zelda (Phantom Sessions)

Ik word normaal heel boos van covers door metalbands. Het is veelal gemakzucht: bestaande goede ideeën door een distortionpedaal heen en klaar. Arch Enemy en In Flames gingen er in eerdere uitzendingen van Dood & Verderf al gruwelijk mee de mist in.

Maar dit is anders. Heel anders. Dit is geen haatplaat zoals je hem kent. Je hoort hier namelijk August Burns Red, een Amerikaanse metalcoreband die eerder al werk coverde van Britney Spears en Miley Cyrus. Dat is een tikkie lame, hun eigen werk is ook zo zo zo (want metalcore).

Maar dit! Dit! Dit! Is! Zelda! En Zelda is mijn halve jeugd (de andere helft bestond uit mijn krantenwijk). Ik moet bijna huilen als ik dit hoor, ook omdat het zo extreem kicke is uitgevoerd. Dik geluid, dikke riffs, mijn favoriete melodieën uit het spel, alles.

Vandaar, voor één keer, heeft Dood & Verderf geen haatplaat, maar een Hyruleplaat.

(zelfs de bijbehorende clip is best oké, zowaar!)

https://www.youtube.com/watch?v=nbf0d2UHLrQ

A Pale Horse Named Death - Love The Ones You Hate (When The World Becomes Undone)

Ik ken veel bands die op de gothic metal van Type O Negative willen lijken, absoluut. Maar het Amerikaanse A Pale Horse Named Death doet echt álles wat Peter Steele en zijn de dood vererende vrienden deden. De superlage grommende bas, het glijden op de snaren, de enigmatisch-erotisch-morbide songteksten. Ze komen zelfs óók uit Brooklyn. Nee, nog gekker: de 2 drummers die Type O Negative ooit rijk was, spelen tegenwoordig in deze band (de een als zanger en gitarist, de ander als drummer). Dus ja: als er iemand recht heeft om leentjebuur te spelen, dan is het wel deze band.

En hoe! En hoe! Love The Ones You Hate is de eerste single van When The World Becomes Undone, het album dat deze week uitkomt en gegarandeerd klinkt alsof Edgar Allen Poe een schilderij mocht maken met enkel zwarte verf, op een zwart doek, in een verduisterde kamer, op een planeet zonder zon, die op het punt staat vernietigd te worden, in een universum dat opgeslokt wordt door een zwart gat.

(Kom op jongens. Dit is alleen maar een afbeelding met een tekst. Zelfs Lorna Shore deed nog beter zijn best.)

Maand: september 2018

Dood & Verderf – september 2018: Behemoth, Fleddy Melculy, Aborted en meer