De laatste uitzending van het jaar, en als het meezit nog op tijd voor het einde der tijden. Dat vieren we met episch kicke platen van Diabolical en Jonestown, het-laatste-concert-voordat-de-wereld-vergaat in Baroeg van Pungent Stench, de superzware Zwaar Aanbevolen-deathmetal, én een verschrikkelijk slechte uitvoering van een op zich goed karaoke-idee - van Tears For Fears!

Diabolical - We Are Diabolical (Eclipse)

Het is bijna oud & nieuw! Hoera! Want dan vergaat de wereld! Toch? Ik hoop het altijd stiekem. En nu is de soundtrack ook nog eens beschikbaar! Dit wordt een prachtig einde.

Deze maand rende ik de Bruggenlooop. Da’s 15 kilometer door Rotterdam rennen, met hier en daar een Brienenoord die beklommen moet worden. Klinkt zwaar, maar met We Are Diabolical van - jawel - Diabolical ben je na een paar minuten al zes keer klaar. Dat moet ook wel, want tijdens dit nummer hoor je ook zes keer de wereld vergaan.

Deze Noord-Zweedse lachebekjes gaan al dik twintig jaar mee, met Eclipse als vijfde langspeel-wapenfeit. Grand, intense, ominous and dark, omschrijft Diabolical het album. Daar lijkt me weinig aan gelogen, getuige ook de stemmige zwart-wit-videoclip.

https://www.youtube.com/watch?v=repKhh998Io

(gezelligheid alom)

An Evening With Knives - Fade Out (Fade Out)

Eindhoven de gekste! En de depressiefste ook! Tenminste, als het aan An Evening With Knives ligt, een niet al te vrolijk stemmende post-sludge-metalband uit de hoofdstad van Nederland onder de rivieren.

Die auditieve depressie komt trouwens niet uit de lucht vallen, want het bijna 10 minuten lange ‘Fade Out’ gaat over het aan Alzheimer overlijden van de vader van Marco Gelissen, de zanger en gitarist van de band. Geen gezellige materie dus. Maar als je dan toch heen moet gaan, dan is deze soundtrack de beste begeleiding ooit.

Zwaar Aanbevolen

Obliteration - Cenotaph Obscure

Zware Metalen, hét online magazine over metal vol recensies en interviews, tipt maandelijks dé nieuwe release van dit moment in Dood & Verderf. Ze houden het deze maand simpel met ‘Cenotaph Obscure’, van het gelijknamige album van het Noorse Obliteration, vol heerlijke oldschool death met inventief gitaarwerk. Dienstdoende recensent Michiel Hoogkamer noteert hierbij de volgende passende kerstgroet:

“Is de ‘gezelligheid’ van december niets voor jou (geloof me, ik ken het gevoel)? Dan biedt Obliteration uitkomst. Cenotaph Obscure staat vol creatieve, soms atonale death metal waarbij het ‘old school’-gevoel nooit verloren raakt. Het is het antigif voor eender welk met bekende Nederlanders gevulde RTL 4-programma - en bovendien een heel goed album.”

De hele recensie vind je op www.zwaremetalen.com

Laibach - Climb Ev’ry Mountain (The Sound Of Music)

Jaaaaaaa. Dit is geen metal. Ik weet het, ik weet het. Maar mijn hemel, wat klinkt Milan Fras van het Sloveense Laibach 100% als Till Lindemann van Rammstein, alleen dan misschien wel nóg dieper! Menigmaal zal de band gedacht hebben: wat als we gewoon metal waren gaan maken, dan waren we Rammstein voor en waren we rijk! Maar ja.

En wat zou deze - jawel - cover van The Sound Of Music perfect werken in een metal-uitvoering! Maar ja.

Fun fact: het bijbehorende album, The Sound Of Music, werd voor het eerst gespeeld toen Laibach in 2015 speelde in, jawel, Noord-Korea, waar ze de eerste buitenlandse rockband ooit waren die daar mocht optreden. The Sound Of Music is bovendien razend populair als instrument om de jonge Kim Jong-un’s Engels te leren. Optreden in Noord-Korea bleek niet makkelijk (check hier de docu daarover, en ze speelden ook Europe met The Final Countdown!)), maar Climb Ev’ry Mountain is al die moeite meer dan waard.

Second To Sun - Black Lines (The Walk)

De Russen komen! Ze komen! En hoe! Second To Sun, het groove-blackmetal-viertal uit Sint Petersburg, draaide ik één keer eerder dit jaar. Toen kwam ‘We Are Not Alone uit’, de aankondigingssingle van hun nieuwe album. En nu is er dus The Walk, de hele langspeler, inclusief ‘Black Lines’, een prachtig blackmetal-op-z’n-russisch-nummer.

En mocht je denken: wat een gekke vocalen! Dan is er goed nieuws: Second To Sun brengt elk album uit in een normale én een instrumentale versie. Ze zouden een goede hiphopact zijn!

PS Voor de luisteraar van de podcast: zo ziet die geluidsgolf eruit!

Buiten in Baroeg

Pungent Stench - Why Can The Bodies Fly (Dirty Rhymes & Psychotronic Beats)

We hopen natuurlijk allemaal dat de wereld met oud & nieuw vergaat. Natuurlijk!

Gelukkig kunnen we op de valreep van de eeuwige salpeterpoelen die in het verschiet liggen, vol geweeklaag en geknars der tanden, nog één keer genieten van de duisternis die dit ondermaanse bestaan te bieden heeft. In Baroeg, hét metalpodium van Rotterdam, komt op zondag 30 december namelijk Martin "El Cochino" Schirenc langs.

Als dat je al wat zegt, dan is dat omdat hij vroeger de frontman was van de Weense cultact Pungent Stench. Die band, die in de jaren ‘90 de gekste en goorste metalexperimenten uitvoerde (en dat opsierde met zeer, zeer vreemde teksten en albumcovers), bestaat niet meer, en dus komt Schirenc de hele bloedige back catalogue er nog even doorheen spelen.

Tel daar de vrolijke bijdrages van de bands Carnation, Theotoxin en Irdorath bij op, en je hebt een prachtig einde van het bestaan te pakken. Op zondag 30 december dus, in Baroeg, waar je dan ook hopelijk deze prachtplaat hoort, ‘Why Can The Bodies Fly’, van Dirty Rhymes & Psychotronic Beats, inclusief een Eurovisie-songfestival-verantwoorde dubbele handklap. Gezellig!

Jonestown - Abyss (Dyatlov)

Jonestown? Da’s toch geen bandnaam? Waar is satan gebleven? Nou, goed nieuws: Jonestown is metal as fuck. Jonestown was namelijk de plek in het Zuid-Amerikaanse Guyana, waar sekteleider Jim Jones zijn duizenden volgelingen in 1978 opdroeg gif in te nemen, wat ze allemaal braaf deden. Boem, iedereen dood.

En dus dachten 4 jongens uit Brighton in Engeland: hee, kicke naam!

True, true. Maar wel een tikkie cru.

Afijn. ‘Abyss’, de populairste track van Dyatlov, is serieus kicke. Om redenen die nooit helemaal duidelijk zullen worden, vindt Metal Archives Jonestown géén metalband trouwens. Je bent dus gewaarschuwd: dit is niet trve kvlt. Ik herhaal: géén trve kvlt.

Nailed To Obscurity - Black Frost (Black Frost)

Oooeeeeh. Een band die zijn inspiratie haalt bij Amorphis, Katatonia, Paradise Lost en Opeth! Ik ben fan. Jammer dat het Duitsers zijn, die vertrouw ik niet echt met melodieuze deathmetal, maar ‘Black Frost’, de nieuwe single van Nailed To Obscurity, bewijst mijn ongelijk. Kijk, ze doen niets nieuws, verre van, het is ook niet het aller-, aller-, allerbeste dat er ooit op dit vlak is uitgekomen, maar veel meer bands komen met oneindig veel slechter werk op de proppen.

Haatplaat

Arch Enemy - Shout

Doe het niet. Doe het niet!

Kijk, ik snap dat hits coveren een aantrekkelijk idee is voor metalbands. Je hebt a: iets dat iedereen kent, b: een interpretatie die volledig nieuw en opruiend is, dus c: goud in handen. Soms gaat dat ook supergoed. Neem Pene Corrida uit Rotterdam, dat met oneindig veel humor én zeer strakke muzikanten metalcovers maakt van onder meer Adele, Backstreet Boys en Drake, inclusief eigen ideeën en variaties, en een geweldige liveshow. Prima, prima!

Maar dit! Dit! Dit! Moet! Je! Niet! Doen! Wat je hoort, is Arch Enemy, de Zweedse band, in de jaren ‘90 voortgekomen uit deathmetallegende Carcass, maar die je vermoedelijk vooral kent omdat ze sinds 2000 een gruntende frontvrouw hebben, wat voor die tijd nog redelijk opzienbarend was. Wat daarbij ook meehelpt, is dat die frontvrouw (toentertijd Angela Gossow, tegenwoordig Alissa White-Gluz) redelijk strak in de kleren en ruim in de borsten zit. Ik zeg niet dat Arch Enemy niet meer is dan dat, maar ik sluit het ook niet uit. Zo goed zijn ze nou ook weer niet, terwijl ze wel groot en populair en alles zijn.

En dan dus deze cover, van Tears For Fears. Maar wat is dit een ongelofelijk zwakke poging tot een cover. De grunts zijn slecht, de gitaren klinken dun, de synthesizers klinken even oud als het origineel, en de schone vocalen zijn absurd middelmatig. Het enige dat interessant is aan Shout, is dat het Shout is. Maar de versie van Arch Enemy is vooral een zeer slechte poging om op YouTube een hit te scoren. Foei!

https://www.youtube.com/watch?v=1XVeW1J6l4I

(zo kan het dus ook he, Arch Enemy?)

Huata - The Mystical Beast Of Revelations (Lux Initiatrux Terrae)

Ja, er was ook een nieuwe plaat van Dream Theater. En van Children Of Bodom. En Venom ook. Dog Eat Dog. Sodom zelfs! Maar al die nummers wissel ik graag in voor ‘The Mystical Beast Of Revelations’, deze 15 minuten gruizig gitaargegorgel uit de hel, aangevuld met diabolische orgels en psychedelische samenzang. Huata heet dit Franse duo, en met nog geen duizend luisteraars per maand kunnen ze wel wat liefde gebruiken.

Niet dat dat van de band hoeft, trouwens, want Lux Initiatrux Terrae is - na 12 jaar psychedelisch-occulte doom - het slotsignaal van Huata. Ze stoppen ermee, Ronan & Ben.

Afijn. Laat dat de pret niet drukken. Ik bedoel: als je een beeld wil neerzetten, dan moet je het ook goed doen. En Huata, immer gekleed in bloedrode monnikspijen, is daar heer en meester in. Neem alleen al hun mini-bio: “Gathering our disciples for fuzz ritual ceremonies, we are the luminous legacy of the sacred green land. Under the morning star we preach, the great light of truth, the holy power of extra-terrestrials initiators that guide us to glorious times. Here is the Occult !”

Jammer dit. Leer ik net Huata kennen, stoppen ze er alweer mee. Maar het waren 15 prachtige minuten samen!

Dood & Verderf – 2018-04

Schrijf als eerste een reactie

Geef een reactie Reactie annuleren