Ik geef het gewoon direct toe: dit wordt een gek uur Dood & Verderf op Operator Radio. Enerzijds draai ik absoluut verantwoorde black-, doom- en deathmetal, maar daar tegenover staat een klein leger sympho-prog-synth-folk-gothic-platen. De rode draad: de beste nieuwe metalreleases, aangevuld met de maandelijkse tip van Zware Metalen, de concerttip van Baroeg, en 2 Haatplaten die het allebei nét niet zijn.

Dawn Of Disease - Procession of Ghosts (Procession of Ghosts)

Ik begin maar gewoon heel hard, want ik ga dit uur véél metalplaten draaien die in de periferie van het genre zitten. Daarom: Dawn of Disease, naar eigen zeggen “A German heavy metal unit that specializes in lethal, double blastbeat-fueled, Gothenburg scene-influenced melodic death metal”. Let vooral op die drummer. Soms ben ik tijdens mijn hardlooptraining het intervallen helemaal zat, maar dan realiseer ik me dat ik in ieder geval niet de drummer van Dawn Of Disease ben, want nog oneindig veel zwaarder moet zijn.

Cvlt Ov The Svn - Whore Of Babylon

Hahaha! Dit is prachtig, prachtig! Occult Murder Pop, zo noemt Cvlt Ov The Svn deze combinatie van blackmetal, pop en stoner uit Finland. Het is als Ghost op speed, of darksynth-jongens als Perturbator en Carpenter Brut mét gitaren. Whore Of Babylon komt van de fascinerende EP Luna In The Sky Forever. Het zal ongetwijfeld gevoelig liggen, maar ik ga hier superhard op. Meer synthesizers! Meer!

Zwaar Aanbevolen

Stake - Catatonic Dreams (Critical Method)

Stake, weet eindbaas Pim Kastelein van het online magazine Zware Metalen, is de voortzetting van Steak Number Eight. “Wat toegankelijker, maar weergaloos dynamisch en even pakkend.” En daarom is Critical Method, het nieuwe album van de Belgen, de Zwaar Aanbevolen-tip van deze maand.

Redacteur Michiel Jorissen, die onlangs nog een pilsje deed met zanger Brent Vanneste in Vooruit te Gent, schrijft over Critical Method:

“STAKE is een band die keer op keer kwaliteit levert en beter wordt met de jaren. Elke stap in de discografie voelt organisch aan en Critical Method is de beste plaat die de band heeft uitgebracht tot heden. Er zijn minder atmosferische momenten te vinden, maar dat is geen enkel probleem omdat de kwaliteit zo hoog ligt. Qua sludge en harde riffs is de verhouding hetzelfde gebleven. Enkel staan er hier kleppers van formaat tussen, nog meer dan voorheen. Neem bijvoorbeeld Catatonic Dreams. De band trekt hier zo hard van leer en weet hier zo’n epische riff neer te leggen dat ik elke keer, ook na dertig keer luisteren, nog steeds even hard mee ben. Lang leve STAKE!”

Nile - Long Shadows Of Dread (Vile Nilotic Rites)

Het Amerikaanse Nile is nogal een cultband. Als je makkelijk en snel aan de buitenwereld wilt laten weten dat je van extreme, technische deathmetal met gekke mystieke invloeden houdt, dan trek je lekker een hoodie of muts van deze band aan. Zelf noemen ze hun genre ‘Ithyphallic Metal’, vanwege het gedweep met Egyptische thema’s. Dat zal wel, je verstaat er toch niets van. Het is vooral fascinerend hard, snel en onverwacht rammen met Nile, in de beste traditie van mede-techdeathmetalbands Suffocation, Decapitated en Immolation. Het nieuwe album, Vile Nilotic Rites, is natuurlijk met geen mogelijkheid uit te zitten, omdat je na 4 minuten al hersendood bent door het oneindige aantal prikkels. Maar als hapje tussendoor is Long Shadows Of Dread zeer plezierig.

(ik draai dit ook om te compenseren voor het nummer dat ik hierna afspeel - red.)

Voyager - Colours (Colours in the Sun)

Ja, hier gaat op papier al-les fout. In welke taal zingt die man? Wie heeft het keyboard van Depeche Mode gejat? Waarom denkt de drummer dat hij in een nu-metalband zit? Weten ze bij de progrockmannetjes van Porcupine Tree dat iemand al hun ideeën gejat heeft? Wat doen al die vrolijke kleuren in de albumhoes? Wanneer komt de band erachter dat de zanger stiekem ook op een keytar speelt én een asymmetrisch kapsel heeft? En waarom grunt er niemand?

Maar! Maar! Colours is suuuuuuuperepisch! Ik zou er graag weerstand tegen bieden, maar ik word hier zeer, zeer blij van. En dus draai met evenveel angst als vreugde Colours, de openingssingle van het Australische melodische-progmetalvijftal Voyager.

Buiten in Baroeg

Ragnarok - Non Debellicata (Non Debellicata)

Vrijdag 22 november kun je - als vriend van Baroeg - nog metal- en rockplaten karaoke-zingen, maar een dag later staat er een leger bladblazers klaar waar met geen mogelijkheid doorheen te praten valt. Headliner Immolation brengt op zaterdag 23 november vanuit Amerika een overweldigende bak deathmetal, maar voorprogramma Ragnarok snapt ook hoe je met blackmetal een zaal stil krijgt. Sinds 1994 storten deze Noren hun diabolica uit over de wereld. Non Debellicata is de derde single van het gelijknamige, nog te verschijnen 9e album.

(mooi verhaal trouwens over waar de titel vandaan komt: “Non Debellicata refers to a phrase used as the motto for our home town Saropsborg in the olden days. It is taken from letter Jarl Alv Erlingsson sent to the Scottish Government in 1286. Aside from being a nobleman and the Jarl (Earl) of Sarpsborg, Alv was also an infamous pirate who was in the habit of robbing Danish and German merchant ships".

"The Scottish government had confiscated a number of Norwegian ships and Jarl Alv wrote them a letter, in which he said that maybe they were under the impression that Norway was weak after being at war for several years. But assured them that they would learn that the Norwegian people were not weakened by the war and would never be defeated".)

(om over het epische karakter van de betekenis van Ragnarok nog maar te zwijgen: “In Norse mythology, Ragnarök is a series of events, including a great battle, foretold to lead to the death of a number of great figures (including the Gods Odin, Thor, Týr, Freyr, Heimdallr and Loki), natural disasters and the submersion of the world in water.”

Bekijk het programma op de website van Baroeg

Wilderun - O Resolution!

Amai, daar ga ik weer. Heb ik net zo’n stoere plaat gedraaid, kom ik nu opeens met een plaat alsof Phil Collins de symforockperiode van Genesis nieuw leven heeft ingeblazen. Maar ik doe het toch, want de folkmetaljongens van Wilderun maken - net als Voyager - gewoon heel toffe muziek. Ja, het is symfonisch alsof je fragmenten uit The Neverending Story zit te kijken. Ja, er zitten opgeklopte klassieke koren in. Ja, het zijn Amerikanen. Maar er zitten óók grunts en melodeath-riffs in, in de beste traditie van Opeth. Het album krijgt absurd hoge recensies. En de melodieën zijn echt prach-tig! Dus ik doe het gewoon. Puh!

Sun Of The Dying - When The Morning Came (The Earth Is Silent)

241 luisteraars per maand! En dat voor een band die klinkt als het beste wat de Peaceville Three, Paradise Lost, My Dying Bride en Anathema, voortbrachten aan doommetal in de jaren ‘90! Lieve luisteraars van Dood & Verderf, doe hier iets aan! Zoek Sun Of The Dying op via je lokale Spotify, en stream When The Morning Came tot deze Madrilenen net zo dood zijn als het einde waar ze zo vrolijk naar verlangen in hun muziek.

Haatplaat

Twee bands had ik klaarstaan voor de Haatplaat. Twee! Dat kan niet misgaan, toch?

Maar jawel. Want terwijl ik beide bands al op houtstapel had vastgebonden voor de rituele verbranding, hoorde ik hun muziek, en dacht ik: amai. Dit is niet de bedoeling. Hun nieuwe platen zijn níet slecht! Terwijl ze dat wél horen te doen!

Sepultura - Isolation (Quadra)

Ten eerste Sepultura. Als ik ergens mee ben opgegroeid, dan is het wel deze thrashmetalband uit Brazilië. Ergens na het wereldwinkeleske Roots ben ik afgehaakt, om nooit meer terug te keren, ook omdat de epische broers Max (zang) en Igor (drums) Cavalera de band hadden verlaten. Enkel gitarist Andreas Kisser zit er nog bij, dus je kunt je afvragen hoe Sepultura de band nog is. Maar het moet gezegd: ‘Isolation’ is gewoon een superkicke pot thrashmetal vol onverwachte variaties en dikke riffs. Kom maar van die brandstapel, jongens!

Lacuna Coil - Black Anima (Black Anima)

Ja, en dan een band die nóg lastiger is. Lacuna Coil is de Italiaanse equivalent van Within Temptation en vooral Evanescence. Maar waar Within Temptation lange tijd geleden helemaal verloren is geraakt in het sprookjesbos van de Efteling, en Evanescence altijd al pathetisch ruk was, heb ik sinds de jaren ‘90 een zwak gehad voor Lacuna Coil. Natuurlijk, effectbejag, inwisselbaarheid, pathos, alles. Het album Black Anima kabbelt ook vaak en hard, maar het titelnummer redt de band van een ongewisse heksenverbranding.

Necronautical - Apotheosis (Apotheosis)

Fanboy-alert! Ik ontdekte de Britse blackmetalact Necronautical (“a person who experiments with near-death experience in order to explore the underworld”) in 2016 vanwege de release van The Endurance At Night, en ben sindsdien gefascineerd door deze zelfverklaarde astronauten van de dood. De vier corpsepaintliefhebbers opereren in de beste traditie van symfonische gothic-blackmetallandgenoten als Hecate Enthroned en Cradle Of Filth, stoppen in de regel niet voordat ze de 7 minuten per track aantikken, en zingen het liefst over de zinloosheid van het bestaan (en de dood, maar dat spreekt voor zich).

Lees ook de recensie van Apotheosis op Zware Metalen

Dood & Verderf – 2018-04