Een nieuw jaar, een schone lei. Weg met alle vooroordelen over Amerikaanse metal, is mijn goede voornemen. Daarom in dit uur van Dood & Verderf op Operator Radio: veel Amerikanen. En omdat het winter is, ook heel veel zeer deprimerende doom, waaronder - bij hoge uitzondering - de Zelfhaatplaat, voor de betere mentale of fysieke automutilatie. Daarnaast de Zwaar Aanbeloven-tip van Zware Metalen en hét concert dat je de komende tijd moet zien in Baroeg.

Helleborus - Celestial Grave (Saprophytic Divinations)

Ik begin 2020 gewoon met iets dat ik niet verwacht had: een blackmetalact uit de Verenigde Staten die ik goed vind. Sterker nog: pas toen ik het opzocht, kwam ik erachter dat Helleborus geen Noren, Zweden of Finnen zijn, maar een viertal uit Colorado. Daar gaan mijn vooroordelen over Amerikaanse metal! Nog even en ik ga cleane vocalen leuk vinden.

‘Celestial Grave’ is een een even vlotte en als interessante plaat, afkomstig van Saprophytic Divinations, dat nog meer van dat moois bevat. En die verklaring die erbij hoort he? Helleborus is ”Named after a gorgeous but poisonous flower that blooms in winter”, en “Saprophytic is a term given to fungus or plants whom grow or eat from decaying matter. The band explore the concept of prophecy or divine communications blooming from the macabre.” Plus: “We are one step closer to the Poison Path. It will kill us or liberate our soul. We keep treading forward though darkness, myth, folklore and spirit embracing faith, fire and devotion.” Geen idee wat dat allemaal betekent, maar muzikaal helemaal goed dus.

Algebra - Inner Constraints (Pulse?)

Wat. Is. Dit. Cool. ‘Inner Constraints’ begint als Sepultura, lijkt opt Slayer, neigt naar Megadeth en flirt met Death. Oftewel: al je favoriete thrashmetalgeluiden uit de jaren ‘80 in één plaat. Of, zoals dat heet in 2020: progressive thrash metal. En dat is Algebra, een band die klinkt alsof ze uit Amerika moeten komen, maar stiekem gewoon wortel staan te schieten in Zwitserland. Tuurlijk, het album Pulse? is niet doorheen te komen omdat thrash metal al snel te veel wordt, hun cover van de Sepultura-klassieker ‘Dead Embryonic Cells’ uit 1991 voegt ook weinig toe. Dat maakt ook niet uit. ‘Inner Constraints’ is geweldig.

Zwaar Aanbevolen

Sun Of The Sleepless - The Lure Of Nyght (Sun Of The Sleepless / Cavernous Gate)

Ha, een Duits eenmansblackmetalpoëzieproject, da’s altijd extra trve cvlt-punten! Die gaan ditmaal naar Markus Stock en zijn Sun Of The Sleepless. De beste man (die actief is in 7 projecten, waaronder het prachtige The Vision Bleak) weet met zijn alterego Ulf Theodor Schwadorf op ‘The Lure Of Nyght’ klassieke romantiek (met inspiratie uit gedichten van Hermann Hesse) te verweven met folk- en blackmetal tot een tamelijk deprimerend en atmosferisch geheel.

Ook recensent Cor de Vos van Zware Metalen is fan, blijkt uit zijn recensie van bijbehorende EP: “Met maar liefst vijf nummers sterk, brengt Ulf een interessant pallet aan atmosfeer, droomachtige sequenties en hoog atmosferische blackmetal. De uit Duitsland afkomstige alleskunner draait inmiddels al twintig jaar mee in de muziekbranche en dat is te horen aan de uitstekende kwaliteit van de productie. Het heeft het allemaal: melancholie, droomachtige momenten, een hoge dosis atmosfeer, cleane vocalen, brute high-pitched screams en een hoop bruut gitaar- en drumgeweld. Laat je meesleuren in een trance met Wovon Wölfe Träumen of ga verloren in de magie van het intense The Lure of Nyght, tevens hoogtepunt van dit project.”

Lees de recensie op Zware Metalen

Lorna Shore - King Ov Deception (Immortal)

Ja, en nu klopt alles: Amerikanen die deathcore maken, oftewel de opmerkelijke hybride van deathmetal en hardcore. Je mag Lorna Shore ook slammetal noemen, vanwege de schier oneindige hoeveelheid drops en breakdowns om de pit mee kapot te maken, plus de absurd lage en smerige grunts.

Afijn. King Ov Deception (let op het trve kvlt-gebruik van de v!) is de openingssingle van de langspeler Immortal die later deze maand uitkomt. Het is ook gelijk de afscheidsplaat van gruntjongen slash tattoosleeveverslaafde CJ McCreery, aangezien die beschuldigd wordt van seksueel misbruik en mishandeling van een heel roedel vrouwen. Ok doei.

Ascend The Hollow - Swarms Within (Echoes Of Existence)

Wat wat wat? Is dit de nieuwe Fear Factory? Nee nee, dat niet, dit is Ascend The Hollow, een, eh, ‘progressive cyber-tech metal band’ uit Ierland, Duitsland, Polen, Tsjechië, Engeland én Nederland (da’s drummer Steven Antoni Leijen én de Poolse zangeres Martyna Halas-Yeates, die hier woont). Dan hebben ze ook nog eens een zessnarige bas en negensnarige gitaar, plus zingen over het belang van geestelijke gezondheid en mensenrechten, dan snap je wel hoe complex die cybermetal is.

Afijn. Swarms Within, afkomstig van Echoes of Existence, klinkt dus verdacht veel als dat goede oude Fear Factory, alleen dan met de zus van Burton C. Bell, want ook M-Noise (amai, namen in cybermetal, dat gaat altijd fout) doet zowel de grunts als de zanglijnen. En net als Fear Factory gaat het soms he-le-maal mis, en gaat het soms best aardig goed, zoals op ‘Swarms Within’.

Buiten in Baroeg

Acrid - Cur(se)

En naar Wacken Open Air én naar Baroeg Open Air: de landelijke Metal Battle kan nogal wat opleveren voor de winnaar. Wie dat wordt, kun je bijna zien op vrijdag 31 januari in Baroeg. Dan vindt namelijk de voorronde voor Zuid-Holland plaats. Metalcore van No More Heroes uit Rotterdam, de Dordtse punkmetal van The Great Hurricane Escape, de eenmansdoommetal van het Delftse Akelei én Acrid, de Haagse deathmetalveteranen.

Op 6 maart vindt de finale plaats, en op 31 januari kun je dus horen wie er namens Zuid-Holland afgevaardigd wordt. Mijn favoriet is Acrid, want vunzige deathmetal. Niet dat het voor mij uitmaakt wie er van de bands op Baroeg Open Air staat, want ik ga op 12 september toch wel, al was het maar omdat bekend is gemaakt dat de Britse grindcorelegende Napalm Death headliner is.

https://www.youtube.com/watch?v=T9rdQdz7WRA

On Thorns I Lay - The Song Of Sirens (Threnos)

Je zou zeggen: Griekenland, altijd zon, lekker eten, het leven straalt je toe! Maar nee. Gek genoeg doet Griekenland het zeer goed qua metalbands, met helden als Rotting Christ en Septic Flesh. En On Thorns I Lay, een verre-van-vrolijke doommetalband die al bijna 30 jaar meedraait, heel even dacht de nieuwe Radiohead te zijn (dat doen bijna alle metalbands die meer dan twee decennia actief zijn, tijdelijk een emo-progrockperiode starten en daar snel weer van terugkomen), snel terugkeerde naar zijn death- en doommetalroots, en in februari zijn negende album uitbrengt: Threnos. De eerste single, The Song Of Sirens, is absurd beloftevol, vol drama en depressie. Het wordt een mooie winter zo.

Sylosis - Calcified (Cycle of Suffering)

Of je nou moet denken aan Gojira, Textures of Obscura: Calcified, de tweede single van Cycle Of Suffering, laat horen dat het Britse Sylosis niet bang is om in een traditie muziek te maken. De band, die eerder ook Death en Pantera coverde, lijkt niet mee te strijden om de originaliteitsprijs, maar maakt dat iemand zij dank goed met zeer dik geluid én heel toffe melodieën. En die zanger he? Josh Middleton startte met Sylosis toen ie 15 was, en die 20 jaar training sindsdien werpen hun vruchten af. Hup, pit in, dramatisch kijken, en rammen maar.

Zelfhaatplaat

My Dying Bride - Your Broken Shore (The Ghost of Orion)

My Dying Bride. Die naam alleen al he? Mijn god, een leven vol drama in 3 woorden. En dan heb ik het nog niet eens over de muziek. De Britse doommetalband heeft een hele generatie pubers, waaronder ik, voor het leven getekend door in de jaren ‘90 auditieve tranendallen als Your Shameful Heaven en A Sea To Suffer In uit te brengen, vol tergend trage gitaarmuren, jankende violen en zeer, zeer deprimerende teksten zoals

I'll suffer in your sea
Your ocean bleeds into me
I'll fall through your endless sky
But never, ever cry
Wounded by your cruelty
Yes, I'll suffer in your sea

en

We suffer in love, but you love to suffer
Your misery is your majesty
Though your skin may burn and your wounds bleed
The only real ache is between your legs

En nu is er dus nieuw werk, voor een nieuwe generatie pubers die hun leven willen verpesten door zichzelf te verdrinken in pathos, dramatiek, lethargie, weemoed, depressie, melancholie, fatalisme, teleurstelling, misere, Weltschmerz en al dat andere duister-moois dat het leven en de dood te bieden hebben. Daarom, bij hoge uitzondering: de zelfhaatplaat, van My Dying Bride, met Your Broken Shore.

Dood & Verderf – 2018-03-liggend